Hamlet - Geneza utworu

epoka: Barok

W roku 1601 Robert Devereux, hrabia Essex, szykował się do zamachu stanu, kiedy popadł w niełaskę u królowej Elżbiety. Wplątał w to trupę teatralną, w której występował Szekspir. Przyjaciele hrabiego zlecili im bowiem wystawienie Ryszarda II z motywem detronizacji króla. Devereux nic nie wskórał tą próbą rewolty, przeciwnie, został stracony. Reminiscencje tego faktu są widoczne w Hamlecie, np. w sc. 2. aktu II, w rozmowie o wędrownych aktorach Rozenkranc mówi do Hamleta: „Przyczyną ich wędrowania były, jak się zdaje, świeżo zaszłe innowacje”. Szekspirolodzy upatrują w słowie „innowacje” nawiązania do rozruchów ulicznych i przyczyny ucieczki aktorów z Londynu.

 

Na pewno pierwowzorem duńskiego księcia i historii zbrodniczego w skutkach spisku jest Amlethus (w tradycji islandzkiej imię to oznacza głupca, szaleńca, pomyleńca), syn króla Danii z XIII w., który musi udawać głupca, by ustrzec się śmierci z ręki stryja. Jest bowiem synem zamordowanego władcy i pretendentem do tronu.

 

Podstawowym źródłem Szekspirowskiej wersji Hamleta jest jednak utwór prawdopodobnie autorstwa Thomasa Kyda. Taką tragedię o księciu Hamlecie wystawiono w latach 80-tych XVI w. W związku z tym, że przerabianie sztuk było wtedy normalną praktyką literacką, Szekspir skopiował pomysł Kyda i stworzył swoją wersję. Na ile jest ona przetworzona, nie dało się badaczom ustalić.