Śluby panieńskie - Gatunek literacki

W epoce oświecenia, na gruncie poetyki klasycystycznej, ukształtowała się tak zwana komedia sytuacji. Jej najistotniejszą cechą było to, że w fabule występowało wiele zwrotów akcji, przygody bohaterów polegały na ciągłym zmaganiu się z coraz to nowymi, zaskakująco pojawiającymi się perypetiami. Jedną z odmian komedii sytuacji jest komedia intrygi. Do tego właśnie podgatunku należą Śluby panieńskie. Jego najważniejsze cechy to:

• Występowanie wielu intryg (główną intrygą jest plan Gustawa, dzieli się on jednak na mniejsze intrygi; na przykład: wprowadzenie fikcyjnej postaci drugiej Anieli, informacji o zamiarze poślubienia Klary przez Radosta czy miłości Albina do Anieli); 
• Szybka akcja (bohaterowie bardzo często zmieniają się na scenie, a ponadto ich kwestie są krótkie, dynamiczne; na przykład:

[Albin] Przebóg! / [Klara] Cóż? / [Albin] Krzesło. / [Klara] Z waćpanem… prawdziwie… / Nawet potknąć się nie można!;

 

• Nagłe zwroty akcji (na przykład, kiedy Albin dowiaduje się o rzekomym zamiarze Radosta i wybiega z zamiarem pojedynkowania się z nim);
• Nieoczekiwane, szczęśliwe zakończenie utworu, w którym wszystkie zawikłane sytuacje zostają niespodziewanie rozwikłane (wyjawienie planu Gustawa i podwójne zaręczyny – Anieli z Gustawem oraz Klary z Albinem).