Tragedia to gatunek dramatu, który ukształtował się w starożytnej Grecji, a jego źródła upatruje się w obrzędach religijnych, związanych głównie z kultem boga winnej latorośli, Dionizosa. Tragedia grecka miała cechy religijno-kultowe. Kultowe, bo wystawiana była z okazji Wielkich Dionizji, a religijne, dlatego że – opierając się na – mitologii dotykała sfery wierzeń. Ośrodkiem akcji w tragedii jest nierozwiązywalny konflikt między dążeniami wybitnej jednostki a siłami wyższymi, jak: los, realia historyczne lub społeczne, pragnienia i dążenia, normy etyczne itp. Konflikt ten prowadzi bohatera do jakiejś katastrofy, do klęski życiowych ideałów a nawet do śmierci. Pierwotnie budowa tragedii podlegała ściśle określonym rygorom konstrukcyjnym ustalonym w starożytności, jednak z czasem ulegała rozwojowi, a tym samym poetyka gatunku zmieniała się. Motywacja metafizyczna ustąpiła miejsca rozwiniętej motywacji psychologicznej, a na plan pierwszy wysunęła się analiza ludzkich namiętności i ich konfliktu z nakazami moralnymi. Od XVI i XVII wieku można też było łączyć elementy tragiczne z komicznymi, wzniosłość i grozę z groteską. Jednak nie całkiem twórcy odeszli od klasycznego modelu tragedii i chętnie do niego nawiązywali. Z czasem odrzucono klasyczną budowę tragedii, wprowadzając luźną i epizodyczną fabułę. Konflikt tragiczny został osadzony wśród konkretnych okoliczności psychologicznych, społecznych, obyczajowych i historycznych, a bohater przestał podlegać nieubłaganemu fatum, ale sam decydował o własnych wyborach. Zrezygnowano też z ważnego w klasycznej tragedii bohatera, jakim był chór. Zmieniła się całkowicie poetka i estetyka tragedii.