Dzieje Tristana i Izoldy - Charaktersystyka Tristana

Podstawowe informacje o bohaterze

Tristan – bohater zrekonstruowanej przez Josepha Bédiera legendy pod tytuÅ‚em Dzieje Tristana i Izoldy - jest synem Blancheflor (siostry króla Kornwalii) i Riwalena (wÅ‚adcy Lonii). PÅ‚ynie w nim zatem książęca, jeÅ›li nie królewska krew. WczeÅ›nie osierocony – matka umiera tuż po porodzie, ojciec ginie w walkach z wrogiem Lonii, Morganem. Zostaje adoptowany przez marszaÅ‚ka dworu, RohaÅ‚ta. Z biegiem czasu poznaje osobiÅ›cie króla Kornwalii, Marka, z którym siÄ™ zaprzyjaźnia. Staje siÄ™ ofiarÄ… pomyÅ‚ki, w wyniku której przeżywa tragicznÄ… w skutkach miÅ‚ość do Izoldy. Oboje kochankowie umierajÄ… w mÅ‚odym wieku.

 

Charakterystyka zewnętrzna

Tristan jest młodym, silnym, rosłym mężczyzną, szerokim w barach, szczupłym w pasie, gibkim w biodrach. Ma jasne długie włosy. Musiał zwracać uwagę swoją urodą już w dzieciństwie, bo norwescy kupcy,

zwabiwszy Tristana na statek, uprowadzili go jako piękną zdobycz, gdzie miotał się niby młody byczek.

Innym razem, już w Irlandii, nieznajoma kobieta zwraca się do niego słowami:

piÄ™kny, sÅ‚odki panie…,

a kończy narrator:

piękny to byłby widok patrzeć, jak z okrętu wynurza się tak cenny rumak bojowy i tak pyszny rycerz.

Potwierdziła to sama Izolda, opatrując rany Tristana:

jeÅ›li dzielność jego równa siÄ™ piÄ™knoÅ›ci…

 

Charakterystyka wewnętrzna

Już jako dziecko Tristan wykazuje się lotnością umysłu i bystrością. Gdy kończy siedem lat, potrafi już

wÅ‚adać lancÄ…, mieczem, tarczÄ… i Å‚ukiem, miotać kamienne pociski, brać jednym skokiem co najszersze rowy”, jak również: „nauczyÅ‚ siÄ™ nienawidzić wszelakiego kÅ‚amstwa i zdrady, wspomagać sÅ‚abych, dotrzymywać sÅ‚owa; nauczyÅ‚ rozmaitych melodii, gry na harfie i sztuki myÅ›liwskiej.

Zna od dzieciÅ„stwa sztukÄ™ udawania Å›piewu ptaków leÅ›nych. To czÅ‚owiek obdarzony wszelkimi cnotami. Wraz z wiekiem cnoty te doskonali, ale i z chÄ™ciÄ… nabywa nowe umiejÄ™tnoÅ›ci, wzbudzajÄ…c podziw otoczenia, np. gdy widzi, jak myÅ›liwy nieporadnie nacina gardÅ‚o jelenia, od razu protestuje i w doskonaÅ‚y sposób demonstruje sztukÄ™ oprawienia zwierzÄ™cia. Potem „ustawia” myÅ›liwych w pary „wedle szlachetnoÅ›ci sztuk zwierzyny sterczÄ…cych na widÅ‚ach” i w dwornym szyku prowadzi na zamek. A podczas wieczerzy zadziwia wszystkich zdolnoÅ›ciÄ… czystego Å›piewu.

 

Na dworze króla Marka nie wszyscy darzą go sympatią. Nienawidzi się Tristana przede wszystkim za jego męstwo. Kością niezgody jest też miłość, z jaką odnosi się do młodzieńca władca.

 

Tristan jest niezwykle odważny i szybki w podejmowaniu decyzji. Kiedy pewna kobieta opowiada mu o bezskutecznych walkach wielu rycerzy z potworem, szybko, bez zastanowienia ubiera swoją zbroję i staje do zwycięskiej walki.

 

Jest oddany nie tylko królowi, ale cały czas ufa i trwa przy Bogu:

śmierć moja bliska, pomodlę się do Boga, aby zlitował się nade mną, którym Go tyle obraził.

W jego życiu znaleźć można takie przykÅ‚ady sytuacji, w których cudownie zostaje uzdrowiony, uratowany, „ożywiony”, np. kiedy wyskakuje z okna do morza:

Bóg użyczył mu wówczas swej świętej łaski: wiatr wzdymał jego szaty, podnosił go i złożył na szerokim kamieniu u stóp skały.

Wierny złożonej obietnicy, nie rozumie, dlaczego uważają go za zdrajcę, przeniewiercę, który uprawia miłość występną. Rozum i czystość serca podpowiadają mu, że uczucie do Izoldy jest jedynie skutkiem jakiejś tragicznej pomyłki. Nie czuje się winny.

 

Obok siły fizycznej i postawnej męskiej budowy, Tristan ma czułe serce, potrafi wzbudzić w sobie żal, tęsknotę i współczucie, np. lituje się nad obiema Izoldami: szkoda mu Złotowłosej, bo przez niego tyle wycierpiała oraz Izoldy o Białych Dłoniach, bo musi znosić gorycz bycia jego żoną.

 

Tristan to wzór średniowiecznego rycerza: odważny, wierny władcy, Bogu i ojczyźnie. Cechuje go nadludzka siła, umiejętność walki, zapał i męstwo. Jest człowiekiem honoru.