Kwiatki św. Franciszka - Znaczenie tytułu

Tekst opatrzony tytułem Kwiatki świętego Franciszka nie pozostawia wątpliwości, że głównym bohaterem dzieła będzie Franciszek. Warto jednak zwrócić uwagę na formę gramatyczną użytych słów i stosunki zależności, jakie między nimi występują. To słowo „kwiatki” występuje w mianowniku i pełni funkcję nadrzędną względem wyrazów „świętego” i „Franciszka”, które mają formę dopełniacza i są określeniami, a więc w analizowanym związku wyrazowym są wyrazami podrzędnymi. Skoro słowo „kwiatki” ma kluczowe znaczenie, zatem rozpatrzmy różne jego sensy. Kwiat jest elementem świata przyrody i zazwyczaj budzi w nas skojarzenia natury estetycznej. Jest piękny, pachnący i dlatego go podziwiamy. Zatem tytułowe „kwiatki” możemy rozumieć jako kolejne wydarzenia z życia świętego i cuda, jakie mu towarzyszyły, które budzić powinny nasz zachwyt. Potwierdzeniem tego założenia może być fakt, że legendy opisują jego losy, kiedy wybrał już drogę wędrownego pasterza, a więc gdy jego życie w pełni „rozkwitło”. Inną interpretację nasuwa znajomość greki. W języku tym wyraz antologia oznacza „zbiór kwiatków”, czyli utworów, które mają wspólny element, np. temat. Kwiatki świętego Franciszka można zaliczyć do swoistej antologii, ponieważ na dzieło to składają się opowiadania stanowiące samodzielne teksty, opatrzone tytułami. W takim ujęciu rozpatrywane przez nas tytułowe „kwiatki” wskazują na skład lektury, która staje się wyborem najważniejszych i najpiękniejszych utworów opisujących życie świętego i jego towarzyszy. Kolejną wskazówką interpretacyjną, która nie powinna ujść naszej uwadze, jest zastosowanie liczby mnogiej i formy zdrobniającej („kwiatki”, nie „kwiaty”). Użycie deminutywnego wyrazu wskazuje na stosunek do danego przedmiotu, zjawiska lub osoby, względem której został on użyty, a ponadto zawiera informacje o właściwości danego przedmiotu (zjawiska itd.). Wiemy bowiem, dzięki zastosowaniu tej formy, że mamy do czynienia z czymś małym lub niedojrzałym. Znając stosunek świętego Franciszka i jego towarzyszy do własnego istnienia - określali się jako „bracia mali” i tym samym wyrażali swoją pokorę względem wielkiego Pana, umniejszali znaczeniu swojego życia - możemy założyć, że tytułowe „kwiatki” to towarzysze Biedaczyny. Ale kwiatem może być każdy, kto żyje według słów wypowiedzianych przez świętego, że „zgody i radości nie czerpie się ze świata, lecz się je w świat wkłada. I wtedy rozkwita w całości człowiek...”