Podstawowe informacje o bohaterze

Święty Franciszek (Giovanni di Bernardone) żył na przełomie XII i XIII wieku. Pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej. Jako młody człowiek korzystał z dostatniego życia i oddawał się zabawie. Dalsze koleje jego losu – udział w wojnie Asyżu z Perugią, dostanie się w niewolę i choroba – zasadniczo wpłynęły na zmianę światopoglądu. Wbrew woli ojca, wyrzekł się majątku i został wędrownym kaznodzieją. Pamiętając o naukach Jezusa, nawoływał do surowego ubóstwa i miłości bliźniego. Działalność duszpasterska świętego Franciszka zaowocowała powstaniem zakonu. Praca kaznodziejska braci mniejszych, bo tak ich nazywano, oraz życie i dokonania samego świętego zostały spisane w formie opowiadań przez nieznanego autora i opatrzone tytułem  Kwiatki świętego Franciszka z Asyżu.

Charakterystyka zewnętrzna

Tekst zawiera znikomą ilość informacji dotyczących wyglądu zewnętrznego głównego bohatera. Nie wiemy, ile święty Franciszek miał lat, jakiego koloru miał oczy. W jednym z opowiadań czytamy, że podczas męczącej wędrówki głównego bohatera i brata Masseo, wygłodzeni tułacze, postanowili rozejść się i zgodnie z regułą zakonu prosić o jałmużnę. Miejscowi szczodrze obdarowali towarzysza świętego Franciszka, ponieważ był on postawnym mężczyzną. Główny bohater otrzymał jedynie mały kęs pożywienia i ze względu na swoją posturę został potraktowany jak żebrak. Na tej podstawie możemy wysnuć wniosek, że święty Franciszek nie wyróżniał się nadmiernym wzrostem czy tuszą, a wręcz był „niepozorny”. Ubrany w habit, na które to odzienie jeden z braci bardzo się skarżył, że jest zbyt ciężkie i szorstkie, skupiał się na życiu duchowym. Zatem nie powinno nas dziwić, że opis jego wyglądu zewnętrznego zostaje zawężony do kilku lakonicznych informacji.

Charakterystyka wewnętrzna

Święty Franciszek pragnął żyć zgodnie z ewangelią, dlatego głosił miłosierdzie i z pokorą znosił upokorzenia. Naśladując Jezusa, skupił wokół siebie dwunastu braci, głosił kazania oraz nie jadł i nie pił przez czterdzieści dni. Jednakże, w przeciwieństwie do Jezusa, w trakcie postu posilił się połową bułki. Czytamy, że uczynił to, ponieważ nie chciał ulec grzechowi pychy i pragnął w ten sposób dać wyraz szacunku względem Chrystusa. Ta zapobiegliwość to jedna z ważniejszych cech bohatera. Święty Franciszek pragnął ustrzec nie tylko duszę swoją i braci, ale także niewiernych. Dlatego czytamy, że mimo rozgłosu, jaki zaczął mu z czasem towarzyszyć, „zawsze próbował w swej pokornej skromności unikać sławy, bowiem czynami swoimi chciał jedynie oddać cześć Bogu i nic z chwały ludzkiej nie chować dla siebie”. Bohater walczył więc ze swoimi słabościami, a gdy tylko Bóg objawiał mu zagrożenia, jakie rodziły się w sercach jego braci (jak to miało miejsce w opowiadaniu o bracie Ruffino), święty Franciszek zachowywał się jak dobry pasterz i pomagał braciom walczyć z ich niedoskonałościami. Podobnie czynił ze świeckimi ludźmi, których spotykał na swej drodze (nawrócenie kobiety, która chciała go skłonić do grzechu), a do których zwracał się w kazaniach. Bohater posiadał niezwykły talent oratorski, wykorzystywał go nawet w swych mowach kierowanych do zwierząt, które traktował z szacunkiem należnym każdemu dziełu Boga. Podobnie święty traktował ciało człowieka, dlatego też nie pozwalał na samookaleczenie się za pomocą specjalnie w tym celu stworzonych przyrządów.

Franciszek to średniowieczny asceta. Jednak jego wiara była radosna. Swoim podejściem do świata, życia, ciała pokazał, że świętość to postawa miłości i zrozumienia.