Bajki łączy się z twórczością półlegendarnego niewolnika frygijskiego (Azja Mniejsza), Ezopa. Podobno pisał on przypowieści-opowiadania prozą. Ezop uznawany jest za twórcę bajki zwierzęcej, w której pod postacią zwierząt pokazywał wady ludzi. Bajki te miały od początku charakter moralizatorski oraz satyryczny i przeznaczone były dla dorosłego odbiorcy. Z pozoru jedynie śmieszne miały bajki pokazywać głęboką prawdę o człowieku. Do czasów współczesnych nie zachował się zbiór tekstów Ezopa. Nie mamy także adaptacji jego utworów dokonanej przez Demetriusza z Faleronu (IV/III w. p.n.e.).
Przetrwały bajki Fedrusa, Rzymianina, rodowitego Macedończyka, wyzwoleńca cesarza Oktawiana Augusta. Fedrus, wzorując się na Ezopie, pisał po łacinie bajki, z których zachowało się do dziś ponad sto utworów. Badacze zgodnie przyznają, że zbiór ten jest niepełny. W rękopisach przetrwało ponad dziewięćdziesiąt tekstów, a reszta znajduje się w Appendix Perottina, czyli antologii bajek Ezopa, Awiena i Fedrusa. Jest to antologia piętnastowieczna, którą stworzył Niccolò Perotti. Bajki Ezopa opracowywane były także przez greckiego pisarza, Babriosa, który żył na przełomie I i II w. w Syrii. Babrios przerabiał teksty Ezopa na tzw. cholijamby.
Już w starożytności bajką interesowali się teoretycy wymowy, np. Arystoteles, Kwintylian, którzy zwracali szczególną uwagę na rolę przykładu w bajce. Natomiast retorzy wprowadzili bajkę do szkół, gdyż miała ona dla nich duże znaczenie moralizatorsko-dydaktyczne. W literaturze polskiej bajki pojawiły się w średniowieczu w przykładach kaznodziejów i kronikarzy (np. Wincentego Kadłubka), a bajki Ezopa znamy głównie dzięki Biernatowi z Lublina, renesansowemu bajkopisarzowi, który w 1578 roku wydał Żywot Ezopa Fryga... z przypowieściami jego. Tekst Biernata z Lublina jest wierszowany i zawiera poemat o Ezopie, a także zbiór bajek antycznego twórcy. Na początku XVII wieku pojawił się również tekst nieznanego autora pt: Fabuły Ezopowe, abo przypowieści. Był on znacznie bardziej popularny, gdyż książka Biernata trafiła na indeks ksiąg zakazanych i po pewnym czasie o niej zapomniano.
Do największych bajkopisarzy staropolskich zaliczamy: Mikołaja Reja, Szymona Szymonowica, Wacława Potockiego. Wiek XVII upowszechnił we Francji łacińskie i greckie teksty bajek, które stały się niezmiernie popularne. Spowodowało to powstanie bajkopisarstwa francuskiego. Paradoksalnie Mikołaj Boileau, francuski kodyfikator, w Sztuce poetyckiej pomija bajkę całkowicie, nie uznając jej za pełnoprawny gatunek (zgodnie zresztą z antycznymi wzorcami, które zaliczały bajkę do gatunków niskich). Największą popularność zyskały w Europie bajki Jeana de la Fontaine'a. W Polsce oświeceniowej bajki rozpowszechnił Stanisław Konarski, który postulował wykorzystanie tego gatunku do celów dydaktycznych. Pisanie bajek miało również służyć praktycznym ćwiczeniom stylistycznym. Julian Ursyn Niemcewicz tłumaczył narodziny bajki właściwym niezmiennej naturze ludzkiej zapotrzebowaniem na realizowany w tym gatunku typ wypowiedzi artystycznej.
Naturalnie najwybitniejszym polskim bajkopisarzem był Ignacy Krasicki, którego Bajki i przypowieści ukazały się w 1779 roku u Michała Grölla. Jednak bajki pisał Krasicki do końca życia. Czasem publikował je w czasopiśmie „Co tydzień”. Po śmierci pisarza bajki rozproszone zostały zebrane przez Franciszka Dmochowskiego i stanowiły cykl pt: Bajki nowe.
Silny nurt lafontenowski zaznaczył się również w twórczości: Adama Naruszewicza, Stanisława Trembeckiego i Franciszka Dionizego Kniaźnina, Tomasza Kajetana Węgierskiego, Franciszka Karpińskiego, Jakuba Jasińskiego i Juliana Ursyna Niemcewicza.
Geneza bajek
Bajki - opracowanie
Antygona
Apokalipsa
Bajki Krasickiego
Ballady Mickiewicza
Balon
Będziecie moimi świadkami
Biblia
Bibliografia barok
Bibliografia oświecenie
Bibliografia renesans
Bibliografia romantyzm
Bibliografia starożytność
Bibliografia średniowiecze
Bogurodzica
Boska komedia
Cesarz
Chłopi
Cierpienia młodego Wertera
Cudzoziemka
Dziady II
Dziady III
Dziady IV
Dzieje Tristana i Izoldy
Dżuma
Ferdydurke
Folwark zwierzęcy
Fraszki Kochanowskiego
Gloria victis
Granica
Hamlet
Iliada
Inny świat
Jądro ciemności
Kamień na kamieniu
Kamizelka
Kartoteka
Kazania sejmowe
Konrad Wallenrod
Kordian
Kronika polska Galla Anonima
Kronika polska Wincentego Kadłubka
Król Edyp
Księga Hioba
Księga Rodzaju
Kwiatki św. Franciszka
Lalka
Lament świętokrzyski
Latarnik
Legenda o św. Aleksym
Listy Krasińskiego
Listy starego diabła do młodego
Lord Jim
Ludzie bezdomni
Madame
Makbet
Mała apokalipsa
Medaliony
Mendel Gdański
Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki
Miłosierdzie gminy
Miłość w Biblii
Mistrz i Małgorzata
Mitologia
Nad Niemnem
Następny do raju
Nie-Boska komedia
Obrona Sokratesa
Oda do młodości
Odprawa posłów greckich
Odyseja
Opowiadania Borowskiego
Pamiątki Soplicy
Pamięć i tożsamość
Pamiętnik z powstania warszawskiego
Pamiętniki
Pan Tadeusz
Pierwszy krok w chmurach
Pieśni Kochanowskiego
Pieśń o Rolandzie
Początek
Poezja Staffa
Poezja Asnyka
Poezja Baczyńskiego
Poezja Barańczaka
Poezja Białoszewskiego
Poezja Bursy
Poezja Gałczyńskiego
Poezja Grochowiaka
Poezja Herberta
Poezja Horacego
Poezja Iwaszkiewicza
Poezja Karpińskiego
Poezja Kasprowicza
Poezja Konopnickiej
Poezja Leśmiana
Poezja Miłosza
Poezja Morsztyna
Poezja Naborowskiego
Poezja Norwida
Poezja Potockiego
Poezja Przerwy-Tetmajera
Poezja Przybosia
Poezja Różewicza
Poezja Sępa-Szarzyńskiego
Poezja Słowackiego
Poezja Staffa
Poezja Szymborskiej
Poezja Tuwima
Poezja Twardowskiego
Popiół i diament
Potop
Powracająca fala
Powrót posła
Pożoga
Proces
Przedwiośnie
Przypowieści
Psalmy
Rok 1984
Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią
Rozmowy z katem
Satyry Krasickiego
Sir Tomasz More odmawia
Skąpiec
Sklepy cynamonowe
Sonety krymskie
Szewcy
Szkice węglem
Śluby panieńskie
Świętoszek
Tango
Teatr i dramat antyczny
Trans-Atlantyk
Transakcja wojny chocimskiej
Treny Kochanowskiego
Wesele
Wieża
Wyznania
Z legend dawnego Egiptu
Zabytki języka polskiego
Zapiski więzienne
Zbrodnia i kara
Zdążyć przed Panem Bogiem
Zemsta
Żywot człowieka poczciwego